شمشیر نامردی صبحگاه نوزده رمضان در محراب مسجد بر فرق «استوانه عدالت» فرود آمد. نامردی که دین داشت؛ اما دینی که دستمایه «جبرگرایی اموی» بود و قرنها بعد «افیون توده‌ها» نام گرفت. متحجرین «دیندارنما»، سگان عصر خویش را وانهادند و مسلمانان را تکفیر کردند و سر بریدند و سینه دریدند تا به زعم باطل خویش در بهشت برین پیامبر خدا را ملاقات کنند!

امروز نیز فرزندان ناخلف آن جبرگراها خون هزارن مسلمان بی‌گناه را بر خاک می‌ریزند و در آغوش صهیونیستهای مسلمان‌کُش می‌لولند و احساس گناه نمی‌کنند.

آری؛ علی (ع) شهید عظمت خویش شد. عظمتی که خودی و ناخودی بر حقیقت آن معرفتند و صاحبش را با آن وصفش می‌ستایند.

شهادت آن بی‌نهایت بر همه مردمان عالم تسلیت باد